„Chyba minęły już moje najlepsze lata. Gdy istniała szansa na szczęście. Ale nie chciałbym żeby wróciły. Teraz, gdy mam w sobie ten ogień, już nie. Nie, nie chciałbym, żeby wróciły” Samuel Beckett, „Ostatnia taśma” (no tak…)

Idziesz uparcie do przodu (ta…), patrzysz przed siebie i myślisz tylko o tym, co będzie jutro (no pewnie). Ale jednocześnie nie daje ci spokoju, uwiera cię i wciąż natrętnie powraca myśl: gdybym wtedy… (co?!) Sięgasz pamięcią wstecz, odtwarzasz w głowie sekwencję zdarzeń i przyglądasz się człowiekowi, którym byłeś (a teraz nie jesteś?) Przewijasz taśmę po raz kolejny i dochodzisz do wniosku… (no właśnie?!), że nie jest tak źle, chyba (o matko…).

Spektakl Ryszarda Kalinowskiego jest konstelacją odniesień i nawiązań do sztuki Samuela Becketta i postaci Krappa odsłuchującego taśmy nagrywane przez całe życie w każde urodziny. Do roli Tadeusza Łomnickiego z drugiej połowy lat 80. Wreszcie do własnego solo. Łomnicki już w 1958 planował nagrać tę rolę, by Krappa zagrać po 20 latach. Podobnie po blisko 2 dekadach od spektaklu DC 5861494 w choreografii Hanny Strzemieckiej wraca Ryszard Kalinowski. Stawia wiele pytań, „odsłuchując” spektakl poprzez swoje ciało, dialogując z obrazem samego siebie na ekranie.